δοτήρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	δοτηρ-
ονομαστική	ὁ	δοτήρ	οἱ	δοτῆρες
γενική	τοῦ	δοτῆρος	τῶν	δοτήρων
δοτική	τῷ	δοτῆρῐ	τοῖς	δοτῆρσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	δοτῆρᾰ	τοὺς	δοτῆρᾰς
κλητική ὦ!		δοτήρ		δοτῆρες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		δοτῆρε
γεν-δοτ	τοῖν		δοτήροιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κλητήρ' όπως «κλητήρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δοτήρ < ασθενές θέμα δο- του παθητικού αορίστου β΄ του δίδωμι + -τήρ

Ουσιαστικό

δοτήρ αρσενικό (θηλυκό δότειρα)

1. συνώνυμο του δότης
2. αυτός που παρέχει κάτι, ευεργέτης

   ※  θεὸς δοτήρ παντὸς ἀγαθοῦ (1ος αιώνας κε ⌘ Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς D.H. 2.62)

Δείτε επίσης

• λατινικά: donum ^(la): δώρο (ομόρριζο)

Πηγές

• δοτήρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δοτήρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.