εὔχαρις

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	εὐχαρῐτ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	εὔχαρῐς	τὸ	εὔχαρῐ
γενική	τοῦ/τῆς	εὐχάρῐτος	τοῦ	εὐχάρῐτος
δοτική	τῷ/τῇ	εὐχάρῐτῐ	τῷ	εὐχάρῐτῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εὔχαριν	τὸ	εὔχαρῐ
κλητική ὦ!		εὔχαρῐς		εὔχαρῐ
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εὐχάρῐτες	τὰ	εὐχάρῐτᾰ
γενική	τῶν	εὐχαρῐ́των	τῶν	εὐχαρῐ́των
δοτική	τοῖς/ταῖς	εὔχαρῐσῐ(ν)	τοῖς	εὔχαρῐσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εὐχάρῐτᾰς	τὰ	εὐχάρῐτᾰ
κλητική ὦ!		εὐχάρῐτες		εὐχάριτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εὐχάρῐτε	τὼ	εὐχάρῐτε
γεν-δοτ	τοῖν	εὐχαρῐ́τοιν	τοῖν	εὐχαρῐ́τοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'εὔχαρις' όπως «εὔχαρις» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εὔχαρις < (εὖ) εὔ- + χάρις

Επίθετο

εὔχαρις, -ις, -ι

1. χαριτωμένος, γεμάτος χάρες
2. ευγενικός

Πηγές

• εὔχαρις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εὔχαρις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.