κέλης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	κέλης	οἱ	κέλητες
γενική	τοῦ	κέλητος	τῶν	κελήτων
δοτική	τῷ	κέλητῐ	τοῖς	κέλησῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	κέλητᾰ	τοὺς	κέλητᾰς
κλητική ὦ!		κέλης		κέλητες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κέλητε
γεν-δοτ	τοῖν		κελήτοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'τάπης' όπως «τάπης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κέλης < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

κέλης, -ητος αρσενικό

1. (θηλαστικό ζώο) άλογο ιππασίας, γρήγορο άλογο, κέλητας

   ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 5 (ε. Ἀπόπλους Ὀδυσσέως παρὰ Καλυψοῦς.), στίχ. 371 (370-372) Μετάφραση (2006): Δημήτρης Μαρωνίτης @greek-language.gr

   ὣς τῆς δούρατα μακρὰ διεσκέδασ’. αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς
   ἀμφ’ ἑνὶ δούρατι βαῖνε, κέληθ’ ὡς ἵππον ἐλαύνων,
   εἵματα δ᾽ ἐξαπέδυνε, τά οἱ πόρε δῖα Καλυψώ.

   έτσι σκορπίστηκαν και τα μακριά μαδέρια. Κι όμως ο Οδυσσέας
   κρατήθηκε σ' έναν κορμό, τον καβαλίκεψε, λες κι ήταν άλογο της κούρσας,
   πέταξε από πάνω του τα ρούχα, εκείνα που του φόρεσε η θεία Καλυψώ.

2. (ναυτικός όρος) ταχύπλοο πλοιάριο

Πηγές

• κέλης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κέλης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.