στείχω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

στείχω < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *steygʰ- (περπατώ). Συγγενές με το (πρωτογερμανική) *stīganą και το (αρχαία εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα) стигнѫ (stignǫ, έρχομαι).

Ουσιαστικό

στείχω (ποιητικός τύπος, επικός τύπος )

1. βαδίζω, περπατώ, πηγαίνω
2. βαδίζω σε σειρά, σε στοίχους, πάω σε πόλεμο
3. φεύγω, αποχωρώ

Άλλες μορφές

• στίχω

Συγγενικά

• στίχος
• στίχες
• στοῖχος

Κλίση

ενεργητικός ενεστώτας
	οριστική	υποτακτική	ευκτική	προστακτική
ἐγὼ	στείχω	στείχω	στείχοιμι	—
σὺ	στείχεις	στείχῃς	στείχοις	στεῖχε
οὖτος	στείχει	στείχῃ	στείχοι	στειχέτω
ἡμεῖς	στείχομεν	στείχωμεν	στείχοιμεν	—
ὑμεῖς	στείχετε	στείχητε	στείχοιτε	στείχετε
οὗτοι	στείχουσῐ(ν)	στείχωσῐ(ν)	στείχοιεν	στειχόντων στειχέτωσαν
2o δυϊκός	στείχετον	στείχητον	στείχοιτον	στείχετον
3o δυϊκός	στείχετον	στείχητον	στειχοίτην	στειχέτων
ονοματικοί τύποι	απαρέμφατο	μετοχή: αρσενικό - θηλυκό - ουδέτερο
	στείχειν	στείχων	στείχουσα	στεῖχον

Ενεργητικός Αόριστος β'
προσωπικές εγκλίσεις	οριστική	υποτακτική	ευκτική	προστακτική
ἐγώ	ἔστιχον	στίχω	στίχοιμι	-
σύ	ἔστιχες	στίχῃς	στίχοις	στίχε
οὖτος	ἔστιχε	στίχῃ	στίχοι	στιχέτω
ἡμεῖς	ἐστίχομεν	στίχωμεν	στίχοιμεν	-
ὑμεῖς	ἐστίχετε	στίχητε	στίχοιτε	στίχετε
οὗτοι	ἔστιχον	στίχωσι(ν)	στίχοιεν	στιχόντων / στιχέτωσαν
ονοματικοί τύποι	απαρέμφατο	μετοχή
	στιχεῖν	στιχών	στιχοῦσα	στιχόν