Εὐπαλῖνος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	Εὐπαλῖνος	οἱ	Εὐπαλῖνοι
γενική	τοῦ	Εὐπαλίνου	τῶν	Εὐπαλίνων
δοτική	τῷ	Εὐπαλίνῳ	τοῖς	Εὐπαλίνοις
αιτιατική	τὸν	Εὐπαλῖνον	τοὺς	Εὐπαλίνους
κλητική ὦ!		Εὐπαλῖνε		Εὐπαλῖνοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		Εὐπαλίνω
γεν-δοτ	τοῖν		Εὐπαλίνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δρόμος' όπως «κῆπος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

Εὐπαλῖνος ήδη τον 6ο αιώνα πκε < εὖ + πάλ(η) + -ῖνος

Κύριο όνομα

Εὐπαλῖνος, -ου αρσενικό

• ανδρικό όνομα

  ※ 5ος αιώνας πκε ⌘ Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, 3 (Θάλεια), 60.3

  ἀρχιτέκτων δὲ τοῦ ὀρύγματος τούτου ἐγένετο Μεγαρεὺς Εὐπαλῖνος Ναυστρόφου.

  Αρχιτέκτονας αυτού του ορύγματος ήταν ο Μεγαρέας Ευπαλίνος, γιος του Ναυστρόφου.

  Μετάφραση (1992): Λεωνίδας Ζενάκος. Αθήνα:Γκοβόστης @greek‑language.gr

Δείτε επίσης

• Ευπαλίνος στη Βικιπαίδεια , γνωστός για το ευπαλίνειο όρυγμα.

Πηγές

• Εὐπαλῖνος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• P. M. Fraser and E. Matthews 1987 Lexicon of Greek Personal Names. Vol. I: The Aegean Islands. Cyprus. Cyrenaica, Oxford: Oxford University Press
• M. J. Osborne and S. G. Byrne 1994 Lexicon of Greek Personal Names. Vol. II: Attica, Oxford: Oxford University Press.
• P. M. Fraser, E. Matthews and R. W. V. Catling 2005 Lexicon of Greek Personal Names. Vol. IV: Macedonia. Thrace, Northern Shores of the Black Sea, Oxford: Oxford University Press
• P. M. Fraser and E. Matthews 2000 Lexicon of Greek Personal Names. Vol. III.B: Central Greece: From the Megarid to Thessaly, Oxford: Oxford University Press