αὐλή

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	αὐλή	αἱ	αὐλαί
γενική	τῆς	αὐλῆς	τῶν	αὐλῶν
δοτική	τῇ	αὐλῇ	ταῖς	αὐλαῖς
αιτιατική	τὴν	αὐλήν	τὰς	αὐλᾱ́ς
κλητική ὦ!		αὐλή		αὐλαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		αὐλᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		αὐλαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

αὐλή < (ίσως) ἄημι ή πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₂wes- / *h₂ews- (περνώ τη νύχτα) + *-leh₂

Ουσιαστικό

αὐλή θηλυκό

1. εσωτερικός ή περιμετρικός χώρος μπροστά ή μέσα στην κατοικία, συνήθως περιφραγμένος, όπου λάμβαναν χώρα οικογενειακές, τελετουργικές ή πρακτικές δραστηριότητες, αυλή
2. περιφραγμένος αγροτικός χώρος για τη φύλαξη ή τη διανυκτέρευση ζώων
3. εξοχική κατοικία, αγροικία
4. προαύλιο ή εξωτερικός περίβολος ιερού χώρου, που λειτουργούσε ως μεταβατικός χώρος πριν την είσοδο στο άδυτο ή στον ναό
5. κατοικία βασιλέα ή ηγεμόνα, και (κατ’ επέκταση) ο κύκλος των αυλικών του παλατιού

Άλλες μορφές

• αὐλά

Πηγές

• Μοντανάρι (Montanari), Φράνκο (Franco) (2013). Σύγχρονο λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Αθήνα: Παπαδήμας. 
• αὐλή - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• αὐλή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.