αὐτοτελής

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός		Πληθυντικός
Ονομαστική	ὁ, ἡ αὐτοτελής	τὸ αὐτοτελές	οἱ, αἱ αὐτοτελεῖς	τὰ αὐτοτελῆ
Γενική	τοῦ, τῆς αὐτοτελοῦς	τοῦ αὐτοτελοῦς	τῶν αὐτοτελῶν	τῶν αὐτοτελῶν
Δοτική	τῷ, τῇ αὐτοτελεῖ	τῷ αὐτοτελεῖ	τοῖς, ταῖς αὐτοτελέσι(ν)	τοῖς αὐτοτελέσι(ν)
Αιτιατική	τὸν, τὴν αὐτοτελῆ	τὸ αὐτοτελές	τοὺς, τὰς αὐτοτελεῖς	τὰ αὐτοτελῆ
Κλητική	αὐτοτελές	αὐτοτελές	αὐτοτελεῖς	αὐτοτελῆ
Πτώσεις			Δυικός
Ονομαστική-Αιτιατική-Κλητική			αὐτοτελεῖ
Γενική-Δοτική			αὐτοτελοῖν

Ετυμολογία

αὐτοτελής < αὐτός + τέλος

Ρήμα

αὐτοτελής

1. που επαρκεί για τον εαυτό του
2. που τελειούται μόνος του
3. με απόλυτες εξουσίες (για στρατηγούς)
4. τελεσίδικο, απόλυτο, χωρίς περιθώρια ασκήσεως εφέσεως (γιά ψηφίσματα, αποφάσεις)
5. που επιβάλλει στον εαυτό του τέλος με την έννοια του φόρου (πιθανόν μεταγενέστερο)

Συγγενικά

• αὐτοτελῶς (αυτόνομα, ανεξαρτήτως αλλά και αυθαίρετα)