βοῦς

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός	Δυικός	Πληθυντικός
Ονομαστική	βοῦς	βόε	βόες
Γενική	βοός	βοοῖν	βοῶν
Δοτική	βοΐ	βοοῖν	βουσί(ν)
Αιτιατική	βοῦν	βόε	βοῦς
Κλητική	βοῦ	βόε	βόες

Ετυμολογία

βοῦς < βώυς < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *gʷōus

→ δείτε τη λέξη  (λατινικά) bos ^(la), (σανσκριτικά) gâus, (αγγλικά) cow ^(en), (γερμανικά) Kuh ^(de), (γαλλικά) bœuf ^(fr)

Ουσιαστικό

βοῦς αρσενικό

1. (ζωολογία) το βόδι, η αγελάδα

   ἁρπάζοντε βόας καὶ ἴφια μῆλα - αρπάζοντας βόδια και παχιά αρνιά (Ιλιάδα Ε 556)

Σημειώσεις

• Αιτ εν.: βοῦν, βῶν (πχ Ιλιάδα Η 238), βόα
• Ονομ.πληθ: σπάνιος συνηρημένος τύπος βοῦς
• Γεν. πληθ.: βῶν, βουῶν
• Δοτ.πλ.: βουσί, βόεσσι, βοσί, βούεσσι
• Αιτ. πλ.: βόας (ομηρικό και μεταγενέστερο), βοῦς

Αναφορές

• Henry Liddell - Robert Scott, A Greek English Lexicon, 7th Edition, 1883