βρούχος

Νέα ελληνικά (el)

Προφορά

ΔΦΑ : /ˈvɾu.xos/

τυπογραφικός συλλαβισμός : βρού‐χος

Ετυμολογία 1

βρούχος < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική βροῦχος (ουδέτερο) < βρύχος (ουδέτερο) < αρχαία ελληνική βρυχάομαι / βρυχῶμαι < (ηχομιμητική λέξη)

Ουσιαστικό

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	βρούχος	οι	βρούχοι
γενική	του	βρούχου	των	βρούχων
αιτιατική	τον	βρούχο	τους	βρούχους
κλητική		βρούχε		βρούχοι
Κατηγορία όπως «δρόμος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

βρούχος αρσενικό (και στη δημοτική ουδέτερο)

• (ιδιωματικό) βρυχηθμός, ήχος όμοιος με βρυχηθμό

  ο βρούχος των κυμάτω [sic] (από δημοτικό τραγούδι)

  ≈ συνώνυμα: βρουχητό

Ουσιαστικό

→ λείπει η κλίση

↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	το	βρούχος
γενική		—
αιτιατική	το	βρούχος
κλητική		βρούχος
Κατηγορία όπως «δάσος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

βρούχος ουδέτερο (και αρσενικό)

• (ιδιωματικό) θόρυβος

  ※  Κι ευτύς ο βουρκωμένος κάμπος με τόσο βρούχος εσείστη (Νίκος Καζαντζάκης, μετάφραση της Θείας Κωμωδίας του Δάντη (Dante), Κόλαση, 3.3.)

Συγγενικά

δημοτική:

• βρούχημα
• βρουχητό
• βρουχιέμαι
• βρουχίζω
• βρούχισμα
• βρουχισμός

κοινή:

• → δείτε τις λέξεις βρυχηθμός και βρυχώμαι

Ετυμολογία 2

βρούχος < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική βροῦχος (αρσενικό) < βροῦκος < ελληνιστική κοινή βροῦκος < πιθανόν βρύκω (ηχομιμητικό)

Ουσιαστικό

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	βρούχος	οι	βρούχοι
γενική	του	βρούχου	των	βρούχων
αιτιατική	τον	βρούχο	τους	βρούχους
κλητική		βρούχε		βρούχοι
Κατηγορία όπως «δρόμος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

βρούχος αρσενικό

• (έντομο) είδος ακρίδας χωρίς φτερά, έντομο της τάξης Κολεόπτερα της οικογένειας των Βρουχιδών που προκαλεί ζημιές σε διάφορα όσπρια

Συγγενικά

• Βρουχίδες

Πηγές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία.