γέλως

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	γελωτ-
ονομαστική	ὁ	γέλως	οἱ	γέλωτες
γενική	τοῦ	γέλωτος	τῶν	γελώτων
δοτική	τῷ	γέλωτῐ	τοῖς	γέλωσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	γέλωτᾰ	τοὺς	γέλωτᾰς
κλητική ὦ!		γέλως		γέλωτες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		γέλωτε
γεν-δοτ	τοῖν		γελώτοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ἔρως' όπως «ἔρως» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

ποιητικοί, επικοί τύποι
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	γελω-
ονομαστική	ὁ	γέλως	οἱ	γέλῳ
γενική	τοῦ	γέλω	τῶν	γέλων
δοτική	τῷ	γέλῳ	τοῖς	γέλῳς
αιτιατική	τὸν	γέλω & γέλων	τοὺς	γέλως
κλητική ὦ!		γέλως		γέλῳ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		γέλω
γεν-δοτ	τοῖν		γέλῳν
2η κλίση - αττικόκλιτα, Κατηγορία 'κάλως' όπως «κάλως» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

γέλως, ήδη ομηρικό < γελ- + -ως < γελάω < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *ǵélh₂-, *ǵlh₂-

Ουσιαστικό

γέλως αρσενικό διπλόκλιτο

1. ο γέλωτας, το γέλιο
2. η αιτία του γέλιου
3. (μεταφορικά) φλοίσβος, κύμα

   ≈ συνώνυμα: γέλασμα

4. (ελληνιστική σημασία , μεταφορικά) λακκάκι των οπισθίων, του γλουτού

   ※  2ος↓ αιώνας ⌘ Λουκιανός, 49, 14 Ἔρωτες @wikisource @scaife.perseus

   τῶν δὲ τοῖς ἰσχίοις ἐνεσφραγισμένων ἐξ ἑκατέρων τύπων οὐκ ἂν εἴποι τις ὡς ἡδὺς ὁ γέλως· μηροῦ τε καὶ κνήμης ἐπ εὐθὺ τεταμένης ἄχρι ποδὸς ἠκριβωμένοι ῥυθμοί.

Άλλες μορφές

• αιολικός τύπος : γέλος

Εκφράσεις

• γέλων τίθημι (τινι)

Πηγές

• γέλως - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• γέλως - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.