γελάσας

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	γελασᾰντ-
ονομαστική	ὁ	γελάσᾱς	ἡ	γελάσᾱσᾰ	τὸ	γελᾶσᾰν
γενική	τοῦ	γελάσᾰντος	τῆς	γελασᾱ́σης	τοῦ	γελάσᾰντος
δοτική	τῷ	γελάσᾰντῐ	τῇ	γελασᾱ́σῃ	τῷ	γελάσᾰντῐ
αιτιατική	τὸν	γελάσᾰντᾰ	τὴν	γελάσᾱσᾰν	τὸ	γελᾶσᾰν
κλητική ὦ!		γελάσᾱς		γελάσᾱσᾰ		γελᾶσᾰν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	γελάσᾰντες	αἱ	γελάσᾱσαι	τὰ	γελάσᾰντᾰ
γενική	τῶν	γελασᾰ́ντων	τῶν	γελασᾱσῶν	τῶν	γελασᾰ́ντων
δοτική	τοῖς	γελάσᾱσῐ(ν)	ταῖς	γελασᾱ́σαις	τοῖς	γελάσᾱσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς	γελάσᾰντᾰς	τὰς	γελασᾱ́σᾱς	τὰ	γελάσᾰντᾰ
κλητική ὦ!		γελάσᾰντες		γελάσᾱσαι		γελάσᾰντᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	γελάσᾰντε	τὼ	γελασᾱ́σᾱ	τὼ	γελάσᾰντε
γεν-δοτ	τοῖν	γελάσᾰ́ντοιν	τοῖν	γελασᾱ́σαιν	τοῖν	γελασᾰ́ντοιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
3η&1η κλίση, Κατηγορία 'λύσας' όπως «λύσας» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Μετοχή

γελάσας, -ασα, -αν

• μετοχή ενεργητικού αορίστου (ἐγέλασα) του ρήματος γελάω: που γέλασε

  → δείτε παράθεμα στο γελάσασα