γενέσιος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	γενέσιος	τὸ	γενέσιον
γενική	τοῦ/τῆς	γενεσίου	τοῦ	γενεσίου
δοτική	τῷ/τῇ	γενεσίῳ	τῷ	γενεσίῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	γενέσιον	τὸ	γενέσιον
κλητική ὦ!		γενέσιε		γενέσιον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	γενέσιοι	τὰ	γενέσιᾰ
γενική	τῶν	γενεσίων	τῶν	γενεσίων
δοτική	τοῖς/ταῖς	γενεσίοις	τοῖς	γενεσίοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	γενεσίους	τὰ	γενέσιᾰ
κλητική ὦ!		γενέσιοι		γενέσιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	γενεσίω	τὼ	γενεσίω
γεν-δοτ	τοῖν	γενεσίοιν	τοῖν	γενεσίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

γενέσιος < ἐγενόμην, αόριστος β' του γίγνομαι < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *ǵenh₁-

Επίθετο

γενέσιος, -ος, -ον

• συνώνυμο του γενέθλιος: που ανήκει ή αναφέρεται στη γέννηση ή στο γένος κάποιου

Παράγωγα

• Γενέσιος: επίθετο του Ποσειδώνος
• (ουδέτερο, μόνο στον ενικό) Γενέσιον: ναός που τιμάται η γέννηση κάποιου θεού (συνήθως του Ποσειδώνα)
• (ουδέτερο, μόνο στον πληθυντικό) γενέσια: ημέρα εορτής των γενεθλίων κάποιου (συνήθως νεκρού)

Πηγές

• γενέσιος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• γενέσιος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.