γενετήρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

γενετήρ < γίγνομαι

Ουσιαστικό

γενετήρ-ῆρος αρσενικό ( και γενέτειρα το θηλυκό)

1. ο πατέρας, ο γεννήτορας, αλλά και οι γονείς και οι πρόγονοι

   οὐδὲ τεοῦ πάππου θρόνος ἤρκεσεν, οὐ γενετῆρος ὄλβος (δεν βοήθησε ούτε ο πλούτος του παπού σου ούτε η ευλογία των γονιών -επίγραμμα, για παιδί που πέθανε)

2. που γεννάει, προκαλεί, φέρνει

   τὸν ἡσυχίης γενετῆρα, τὸν παύοντα νόσους καὶ πενίης ὀδύνας

Συγγενικά

• γενέσιος
• γενετή
• γενέτωρ, γεννήτωρ
• γενέτειρα
• Γενετυλλίς
• γενεά
• γόνος
• γονεύς
• γονή
• γόνιμος
• γεννάω ( ενεργητικός τύπος του γίγνομαι ίσως αρχικά γενενάω)
• γέννα
• γεννήτης (αρχηγός γένους) γεννητής (ο γονιός)
• γέννησις (η γέννηση, η παραγωγή)
• γενικός (από το γένος), γεννικός (ο γενναίος)
• γεννητός (θνητός) και γενητός (που προέρχεται, ξεκίνησε, πήρε αρχή από...)