γεννητός

Αρχαία ελληνικά (grc)

{λείπει η κλίση|grc}}

Ετυμολογία

γεννητός < γεννάω γεννη- + -τός

Επίθετο

γεννητός, ή, όν

1. που γεννήθηκε με φυσικό τρόπο, ο θνητός

   ※  οὕτως ἀποτελεῖσθαι πᾶν: οὗ δ᾽ ἂν εἰς γεγονός, γεννητῷ παραδείγματι προσχρώμενος, οὐ καλόν (Πλάτων)

   ≠ αντώνυμα: ποιητός

2. (στον Αριστοτέλη) που μπορεί να αναπαραχθεί

   ≠ αντώνυμα: φθαρτός

3. που έχει γεννηθεί

   ≠ αντώνυμα: ἀγέννητος

Δείτε επίσης

• ο γενητός ( < γένεσις) ), εκείνος που έχει αρχή και τέλος, σε αντιδιαστολη προς το αιώνιο ( → και δείτε τη λέξη γένεσις

Πηγές

• γεννητός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• γεννητός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.