δαίμων

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

δαίμων < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική δαίμων (θεός, μοίρα)

Ουσιαστικό

δαίμων αρσενικό

• (καθαρεύουσα) ο δαίμονας, κακοποιό πνεύμα, (αντίθετο του αγαθοεργού των αρχαίων)

Εκφράσεις

• → δείτε τη λέξη δαίμονας

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	δαίμων	οἱ/αἱ	δαίμονες
γενική	τοῦ/τῆς	δαίμονος	τῶν	δαιμόνων
δοτική	τῷ/τῇ	δαίμονῐ	τοῖς/ταῖς	δαίμοσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν/τὴν	δαίμονᾰ	τοὺς/τὰς	δαίμονᾰς
κλητική ὦ!		δαῖμον		δαίμονες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		δαίμονε
γεν-δοτ	τοῖν		δαιμόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'γείτων' όπως «γείτων» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δαίμων ήδη ομηρικό < θέμα δαι- (που συναντάμε και στο δαίομαι (μοιράζω), οπότε δαίμων (θεότητα που μοιράζει τη μοίρα) *deh₂-i- ‎(μοιράζω, κόβω)

Ουσιαστικό

δαίμων αρσενικό, θηλυκό

1. (θρησκεία) θεός, θεότητα

   ↪ ὦ δαῖμον, οἵας συζύγου μ' ἀποστερεῖς (Ευριπίδης, Άλκηστις, 384)

2. μοίρα, τύχη, κλήρος, πεπρωμένο

   κατὰ δαίμονα (κατά τύχη)

3. το (καλό) πνεύμα που προστατεύει κάποιον
4. (στον πληθυντικό δαίμονες) οι ψυχές (των ανθρώπων του χρυσού γένους και γενικότερα)

Συγγενικές λέξεις

• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• δαίμων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δαίμων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.