δεσπότης
 Δείτε επίσης : δεσποτάκι |
Πίνακας περιεχομένων
Ελληνικά (el) [επεξεργασία]
| πτώση | ενικός | πληθυντικός | |
|---|---|---|---|
| ονομαστική | δεσπότης | δεσπότες & δεσποτάδες |
|
| γενική | δεσπότη | δεσποτών & δεσποτάδων |
|
| αιτιατική | δεσπότη | δεσπότες & δεσποτάδες |
|
| κλητική | δεσπότη | δεσπότες & δεσποτάδες |
|
| Κλητ.ενικ. και δέσποτα | |||
Ετυμολογία [επεξεργασία]
- δεσπότης < αρχαία ελληνική δεσπότης
Προφορά[επεξεργασία]
- ΔΦΑ : /ðɛ.ˈspɔ.tis/
Ουσιαστικό[επεξεργασία]
δεσπότης αρσενικό
- ηγεμόνας, άρχοντας
- ο ηγεμόνας ενός δεσποτάτου
- επίσκοπος (με κλητική δέσποτα και πληθυντικό δεσπότες και δεσποτάδες)
[επεξεργασία]
Σύνθετα[επεξεργασία]
Εκφράσεις[επεξεργασία]
- θα πεις τον δεσπότη Παναγιώτη: θα τα βρείς σκούρα, θα σε βρει μεγάλο κακό, θα σου κάνω την ζωή δύσκολη, θα το μετανιώσεις πικρά, θα καταστραφείς ψυχικά απ' τις κακουχίες
Μεταφράσεις[επεξεργασία]
Αρχαία ελληνικά (grc) [επεξεργασία]
Ετυμολογία [επεξεργασία]
- δεσπότης < από το *déms-pótis < *déms, αρχαϊκή γενική του δόμος ("σπίτι") + *potis ("κύριος") (βλέπε και πόσις, σύζυγος). Συγγενές με το σανσκριτικό दम्पति (dám-pati), "κύριος του σπιτιού"
Ουσιαστικό[επεξεργασία]
δεσπότης αρσενικό
- κύριος, κυρίαρχος, αφέντης (ιδίως σε αντίθεση με τον δούλο)
- απόλυτος άρχοντας (για τα κράτη της Ανατολής), τύραννος
- για θεούς
- αυτός που κατέχει κάτι, ιδιοκτήτης
