διάρρηξις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	διάρρηξῐς	αἱ	διαρρήξεις
γενική	τῆς	διαρρήξεως	τῶν	διαρρήξεων
δοτική	τῇ	διαρρήξει	ταῖς	διαρρήξεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	διάρρηξῐν	τὰς	διαρρήξεις
κλητική ὦ!		διάρρηξῐ		διαρρήξεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διαρρήξει
γεν-δοτ	τοῖν		διαρρηξέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διάρρηξις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική διαρρήγνυμι, διαρρηγ- + -σις > -ξις. Συγχρονικά αναλύεται σε διά- + ῥῆξις. Για την ορθογραφία → δείτε ρρ.

Ουσιαστικό

διάρρηξις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) το σπάσιμο σε κομμάτια

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις διαρρήγνημι, ῥήγνυμι και ῥῆξις

Πηγές

• διάρρηξις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.