διάψιλος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	διάψιλος	τὸ	διάψιλον
γενική	τοῦ/τῆς	διαψίλου	τοῦ	διαψίλου
δοτική	τῷ/τῇ	διαψίλῳ	τῷ	διαψίλῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	διάψιλον	τὸ	διάψιλον
κλητική ὦ!		διάψιλε		διάψιλον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	διάψιλοι	τὰ	διάψιλᾰ
γενική	τῶν	διαψίλων	τῶν	διαψίλων
δοτική	τοῖς/ταῖς	διαψίλοις	τοῖς	διαψίλοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	διαψίλους	τὰ	διάψιλᾰ
κλητική ὦ!		διάψιλοι		διάψιλᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	διαψίλω	τὼ	διαψίλω
γεν-δοτ	τοῖν	διαψίλοιν	τοῖν	διαψίλοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

διάψιλος (ελληνιστική κοινή) < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

διάψιλος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

• (σε πάπυρο, για αγρό) ακαλλιέργητος, χέρσος

  ※  2ος κε αιώνας, ⌘ p.hamb.1.71, στ. 34, (27-35), @papyri.info

  Ἀγχορίμφος Ἀγχορίμφεως ὁμολογῶ
  ἔχιν(*) παρὰ τοῦ Φλαουίου Ἀντᾶ τιμὴν
  [χόρτου] χλωροῦ εἰς κομὴν <καὶ> ξηρασίας(*)
  ἀρουρῶν δύο σχοινίῳ ἐνενήκοντα
  [ἓξ π]ήχ(εων) φυῆς̣ τοῦ ἰσιόντος(*) τρισκαιδε
  κ̣άτου(*) ἔτους̣, [ἀ]φ̣ʼ ὧν γεωργῶ περὶ τὴν κώ-
  [μ]ην̣ ἐν τόπ[ῳ Στρατων]ατι(*) λεγομένῳ, ἃς καὶ παρα-
  δώ(σω) σὺν φυ[τοῖς] ἀ̣ρεστα(*) ἄνευ διαψίλων
  [ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣υ ̣[ ̣ κα]θὼς πρόκιται.

Πηγές

• διάψιλος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.