διαδορατισμός

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	διαδορατισμός	οἱ	διαδορατισμοί
γενική	τοῦ	διαδορατισμοῦ	τῶν	διαδορατισμῶν
δοτική	τῷ	διαδορατισμῷ	τοῖς	διαδορατισμοῖς
αιτιατική	τὸν	διαδορατισμόν	τοὺς	διαδορατισμούς
κλητική ὦ!		διαδορατισμέ		διαδορατισμοί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διαδορατισμώ
γεν-δοτ	τοῖν		διαδορατισμοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'ναός' όπως «ναός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διαδορατισμός < διαδορατίζομαι + -μός

Ουσιαστικό

διαδορατισμός αρσενικό

• η κονταρομαχία

  ※  Πομπῆς κενοσπουδία, ἐπὶ σκηνῆς δράματα, ποίμνια, ἀγέλαι, διαδορατισμοί, κυνιδίοις ὀστάριον ἐῤῥιμμένον, ψωμίον εἰς τὰς τῶν ἰχθύων δεξαμενάς, μυρμήκων ταλαιπωρίαι καὶ ἀχθοφορίαι, μυιδίων ἐπτοημένων διαδρομαί, σιγιλλάρια νευροσπαστούμενα. (Μάρκος Αυρήλιος, Τὰ εἰς ἑαυτόν, 7, 2, 2ος αιώνας)

Συνώνυμα

• τζούστρα (μεσαιωνικό)
• τσουστρία (μεσαιωνικό)

Πηγές

• διαδορατισμός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.