διαλάλησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	διαλάλησῐς	αἱ	διαλαλήσεις
γενική	τῆς	διαλαλήσεως	τῶν	διαλαλήσεων
δοτική	τῇ	διαλαλήσει	ταῖς	διαλαλήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	διαλάλησῐν	τὰς	διαλαλήσεις
κλητική ὦ!		διαλάλησῐ		διαλαλήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διαλαλήσει
γεν-δοτ	τοῖν		διαλαλησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διαλάλησις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική διαλαλέω / διαλαλῶ, διαλαλη- + -σις

Ουσιαστικό

διαλάλησις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) η συζήτηση

Πηγές

• διαλάλησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.