διανομεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	διανομεύς	οἱ	διανομεῖς
γενική	τοῦ	διανομέως	τῶν	διανομέων
δοτική	τῷ	διανομεῖ	τοῖς	διανομεῦσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	διανομέᾱ	τοὺς	διανομέᾱς
κλητική ὦ!		διανομεῦ		διανομεῖς
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διανομεῖ
γεν-δοτ	τοῖν		διανομέοιν
Δεν καταγράφονται καταλήξεις πληθυντικού σε -ῆς.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'Ἀντιοχεύς' όπως «Ἀντιοχεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διανομεύς (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική διανομ(ή) + -εύς → δείτε τη λέξη διανέμω

Ουσιαστικό

διανομεύς, -έως αρσενικό

• (ελληνιστική κοινή) ο διανομέας

Πηγές

• διανομεύς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• διανομεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.