επίκριση

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	επίκριση	οι	επικρίσεις
γενική	της	επίκρισης*	των	επικρίσεων
αιτιατική	την	επίκριση	τις	επικρίσεις
κλητική		επίκριση		επικρίσεις
* παλιότερος λόγιος τύπος, επικρίσεως
Κατηγορία όπως «δύναμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

επίκριση < (διαχρονικό δάνειο) καθαρεύουσα ἐπίκρισις < ελληνιστική κοινή ἐπίκρισις (καθορισμός, κρίση) + -ση κατά τη σημασία του επικρίνω

Προφορά

ΔΦΑ : /eˈpi.kri.si/

τυπογραφικός συλλαβισμός : ε‐πί‐κρι‐ση

Ουσιαστικό

επίκριση θηλυκό

• η ενέργεια και το αποτέλεσμα του επικρίνω

  ≈ συνώνυμα: αποδοκιμασία, επίπληξη, επιτίμηση, κατάκριση, μομφή, ψόγος

  1. δυσμενής κριτική εις βάρος κάποιου
  2. (γενικότερα) έκφραση αρνητικής απόψεως για κάποιον ή κάτι

Μεταφράσεις

    επίκριση

γαλλικά : critique (fr), reproche (fr), accusation (fr) ιταλικά : critica (it), biasimo (it)

Πηγές

• Παρούτσας, Δ., Κ., (2022), Ετυμολογικό και ερμηνευτικό λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας: επίκριση, η, ανακτήθηκε στις 5. 6. 2025 από https://paroutsas.gr/lexicon/index.php