ζειά

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ζειᾱ́	αἱ	ζειαί
γενική	τῆς	ζειᾶς	τῶν	ζειῶν
δοτική	τῇ	ζειᾷ	ταῖς	ζειαῖς
αιτιατική	τὴν	ζειᾱ́ν	τὰς	ζειᾱ́ς
κλητική ὦ!		ζειᾱ́		ζειαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ζειᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		ζειαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'στρατιά' όπως «στρατιά» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ζειά < ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)} *ζεΗ-ια < *jev-ja, σανσκριτικά yávas (σιτάρι), λιθ. yavai (σιτάρι)]

Ουσιαστικό

ζειά θηλυκό (συνήθως στον πληθυντικό: ζειαί)

1. είδος σιταριού που χρησιμοποιείται ως ζωοτροφή για άλογα

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 4 (δ. Τὰ ἐν Λακεδαίμονι.), στίχ. 41

   πὰρ δ᾽ ἔβαλον ζειάς, ἀνὰ δὲ κρῖ λευκὸν ἔμιξαν

2. όλυρα ή σιτάρι σπέλτα ή ασπροσίτι (Triticum spelta)

   ※ 5ος πκε αιώνας  ⌘ Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, 2 (Εὐτέρπη), 36

   Ἀπὸ πυρῶν καὶ κριθέων ὧλλοι ζώουσι, Αἰγυπτίων δὲ τῷ ποιευμένῳ ἀπὸ τούτων τὴν ζόην ὄνειδος μέγιστόν ἐστι, ἀλλὰ ἀπὸ ὀλυρέων ποιεῦνται σιτία, τὰς ζειὰς μετεξέτεροι καλέουσι.

3. μονόκοκκο σιτάρι (Triticum monococcum) και δίκοκκο σιτάρι (Triticum dicoccum)

   ※  1ος αιώνας κε Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος, Περί ύλης ιατρικής, Βιβλίο Β, κεφ. ρια')

   Ζειά: διττή• ἡ μέν γάρ ἁπλῆ ἡ δε δίκοκκος καλεῖται

4. είδος κριθαριού

   Λεξικό Σούδα

Άλλες μορφές

• ζέα

Συνώνυμα

• ὄλυραι

Συγγενικά

• ζείδωρος

Δείτε επίσης

• λατινικά : far ^(la)

• ζειά στη Βικιπαίδεια 

Πηγές

• ζειά - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ζειά - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.