θεότης

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

θεότης < (κληρονομημένο) ελληνιστική κοινή θεότης. Συγχρονικά αναλύεται σε θε(ός) + -ότης

Ουσιαστικό

θεότης θηλυκό

1. (θρησκεία) ο Θεός
2. η θεία φύση

Άλλες μορφές

• θεότητα
• θεότη

Συγγενικά

• θεοτικός

→ και δείτε τη λέξη θεός

Πηγές

• θεότης -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	θεότης	αἱ	θεότητες
γενική	τῆς	θεότητος	τῶν	θεοτήτων
δοτική	τῇ	θεότητῐ	ταῖς	θεότησῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	θεότητᾰ	τὰς	θεότητᾰς
κλητική ὦ!		θεότης		θεότητες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		θεότητε
γεν-δοτ	τοῖν		θεοτήτοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'τάπης' όπως «τάπης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

θεότης < αρχαία ελληνική θεός, θέμα θε- + -ότης.

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: θεότης ⇘ νέα ελληνικά: θεότητα

Ουσιαστικό

θεότης θηλυκό

• θεότητα, θεία φύση

Πηγές

• θεότης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• θεότης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.