θεῖον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	θεῖον	τὰ	θεῖᾰ
γενική	τοῦ	θείου	τῶν	θείων
δοτική	τῷ	θείῳ	τοῖς	θείοις
αιτιατική	τὸ	θεῖον	τὰ	θεῖᾰ
κλητική ὦ!		θεῖον		θεῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		θείω
γεν-δοτ	τοῖν		θείοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «στοιχεῖον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

θεῖον < ουσιαστικοποιημένο ουδέτερο του επιθέτου θεῖος

Ουσιαστικό 1

θεῖον

1. το θεϊκό στοιχείο, το σχετικό με τη θεϊκή βούληση, η θεϊκή φύση, η θεϊκή πράξη
2. (στον πληθυντικό) τὰ θεῖα: η θρησκεία, η ιερότητα, η πρόνοια του Θεού ή οι αποφάσεις του

Ετυμολογία 2

θεῖον < από παλαιότερο τύπο θέειον (*θέϝειον) < συνήθως συνδέεται με την πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *dʰewh₂- (καπνός, ομίχλη), με ομόρριζα πιθανώς τα *θύω (καπνίζω, παράγω καπνό), θύος (θυσία, θυμίαμα), θυμιῶ/θυμιάω (καίω και παράγω καπνό), *θυμός (καπνός)

Ουσιαστικό 2

θεῖον

• θειάφι (επειδή ίσως το χρησιμοποιούσαν στις θυσίες)

Άλλες μορφές

• επικός τύπος : θέειον
• επικός, και ιωνικός τύπος : θήϊον (άπαξ λεγόμενον)

Παράγωγα

• θέεινος

Κλιτικός τύπος επιθέτου

θεῖον

1. αιτιατική ενικού του θεῖος
2. ονομαστική, αιτιατική και κλητική ενικού, ουδέτερου γένους του θεῖος

Κλιτικός τύπος ουσιαστικού

θεῖον

• αιτιατική ενικού του θεῖος

Πηγές

• θεῖον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• θεῖον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.