κακομοίρης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	ο	κακομοίρης	η	κακομοίρα	το	κακομοίρικο
γενική	του	κακομοίρη	της	κακομοίρας	του	κακομοίρικου
αιτιατική	τον	κακομοίρη	την	κακομοίρα	το	κακομοίρικο
κλητική		κακομοίρη		κακομοίρα		κακομοίρικο
↓ πτώσεις	πληθυντικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	οι	κακομοίρηδες	οι	κακομοίρες	τα	κακομοίρικα
γενική	των	κακομοίρηδων		—	των	κακομοίρικων
αιτιατική	τους	κακομοίρηδες	τις	κακομοίρες	τα	κακομοίρικα
κλητική		κακομοίρηδες		κακομοίρες		κακομοίρικα
To ουδέτερο, από τα επίθετα σε -ικος. Το αρσενικό και το θηλυκό, και ως ουσιαστικά.
Κατηγορία όπως «ζηλιάρης» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

κακομοίρης < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική κακομοίρης < ελληνιστική κοινή κακόμοιρος < κακο- + μοῖρα (κτητικό σύνθετο)

Προφορά

ΔΦΑ : /ka.koˈmi.ɾis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : κα‐κο‐μοί‐ρης

Επίθετο

κακομοίρης, -α, -ικο

1. που η μοίρα του δεν είναι καλή, που αντιμετωπίζει ατυχίες και δυστυχίες στη ζωή του
2. που με την εμφάνιση, τις πράξεις του ή τα λόγια του προκαλεί την συμπάθεια ή τον οίκτο των άλλων

Άλλες μορφές

• κακομοίρικος
• κακόμοιρος

Συνώνυμα

• καημένος

Συγγενικά

• κακομοιριασμένος
• κακομοιρούλης

→ και δείτε τη λέξη κακόμοιρος

Εκφράσεις

• (γίνεται, έγινε) της κακομοίρας: υπήρξε μεγάλη αναστάτωση και φασαρία

  ≈ συνώνυμα: έγινε χαμός, έγινε της τρελής

Δείτε επίσης

• καρμίρης

Μεταφράσεις

    κακομοίρης

αγγλικά : poor (en), wretch (en), seedy (en), beggarly (en) γαλλικά : 1. malheureux (fr), pauvre (fr) 2. pitoyable (fr) γερμανικά : arm (de)

---

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

→ ζητούμενο λήμμα

Πηγές

• κακομοίρης -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα].