κατάκρισις

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

κατάκρισις < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή κατάκρισις

Ουσιαστικό

κατάκρισις θηλυκό (λόγια μεσαιωνική)

1. αποδοκιμασία, μομφή, κατηγορία όπως κατάκριση (νέα ελληνικά)
2. (νομικός όρος) καταδίκη όπως κατάκρισις (ελληνιστική κοινή)

   ≈ συνώνυμα: κατάκριμα

Συγγενικά

• κατακριτής
• κατάκριτος

→ και δείτε τις λέξεις κατακρίνω, κατά και κρίνω

Πηγές

• κατάκρισις -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 
• κατάκρισις σελ.3693 - ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία. (συντομογραφίες & συγγραφέων)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κατάκρισῐς	αἱ	κατακρίσεις
γενική	τῆς	κατακρίσεως	τῶν	κατακρίσεων
δοτική	τῇ	κατακρίσει	ταῖς	κατακρίσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κατάκρισῐν	τὰς	κατακρίσεις
κλητική ὦ!		κατάκρισῐ		κατακρίσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κατακρίσει
γεν-δοτ	τοῖν		κατακρισέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κατάκρισις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική κατακρίνω < κατά + κρίνω. Μορφολογικά, κατά- + κρίσις.

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: κατάκριση

Ουσιαστικό

κατάκρισις θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

1. καταδίκη
2. κρίση

Πηγές

• Μοντανάρι (Montanari), Φράνκο (Franco) (2013). Σύγχρονο λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Αθήνα: Παπαδήμας. 
• κατάκρισις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.