κατάπτωσις

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κατάπτωσῐς	αἱ	καταπτώσεις
γενική	τῆς	καταπτώσεως	τῶν	καταπτώσεων
δοτική	τῇ	καταπτώσει	ταῖς	καταπτώσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κατάπτωσῐν	τὰς	καταπτώσεις
κλητική ὦ!		κατάπτωσῐ		καταπτώσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		καταπτώσει
γεν-δοτ	τοῖν		καταπτωσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κατάπτωσις, ήδη τον 5ο αιώνα στον Ιπποκράτη < καταπίπτω (πέφτω, καταβάλλομαι). Μορφολογικά, κατά- + πτῶσις

Ουσιαστικό

κατάπτωσις θηλυκό

1. πέσιμο
2. κατάπτωση από εξάντληση
3. (ελληνιστική σημασία) καταστροφή

Πηγές

• κατάπτωσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.