κονίς

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κονίς	αἱ	κονίδες
γενική	τῆς	κονίδος	τῶν	κονίδων
δοτική	τῇ	κονίδῐ	ταῖς	κονίσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κονίδᾰ	τὰς	κονίδᾰς
κλητική ὦ!		κονίς*		κονίδες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κονίδε
γεν-δοτ	τοῖν		κονίδοιν
Με βραχύ γιώτα στο θέμα -ίς -ίδος. * Κατά τη Γραμματική του Smyth, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'πατρίς' όπως «πατρίς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κονίς < κόνις με μετακίνηση τόνου, για το οποίο γράφει ο Ηρωδιανός:

※  3ος αιώνας κε ⌘ Αίλιος Ηρωδιανός, Περὶ καθολικῆς προσῳδίας, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΙϹ ιϲ ΟΝΟΜΑΤΩΝ. ΒΙΒΛΙΟΝ δ′.

Τὰ εἰϲ νιϲ διβράχεα προϲηγορικὰ ὀξύνονται κατ’ οὐϲίαϲ κείμενα α ἢ ο παραληγόμενα, ῥανίϲ, χλανίϲ, ϲανίϲ, ὀνίϲ, κονίϲ τὸ ἐπὶ τῆϲ κεφαλῆϲ, κόνιϲ δὲ τὸ χῶμα.

έκδοση Teubner, 1867, τόμος 1, σελ.94 @books.google (Hdn.Gr.1.94) [η έκδοση με μηνοειδές σίγμα]

Δηλαδή, κονίς για την κόνιδα του κεφαλιού και κόνις για τη σκόνη.

Ουσιαστικό

κονίς θηλυκό, κυρίως στον πληθυντικό κονίδες

• άλλη μορφή του κόνις: η κόνιδα

Πηγές

• κονίς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.