κόναβος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	κόναβος	οἱ	κόναβοι
γενική	τοῦ	κονάβου	τῶν	κονάβων
δοτική	τῷ	κονάβῳ	τοῖς	κονάβοις
αιτιατική	τὸν	κόναβον	τοὺς	κονάβους
κλητική ὦ!		κόναβε		κόναβοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κονάβω
γεν-δοτ	τοῖν		κονάβοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'θρίαμβος' όπως «θρίαμβος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κόναβος < πιθανόν πλάστηκε ηχομιμητικά κατά το ἄραδος, ἄραβος, ὄτοβος (συγγενές του κανάσσω, καναχή) ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)}

Ουσιαστικό

κόναβος

1. θόρυβος, κρότος, πάταγος

   ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 10 (κ. Ἀλκίνου ἀπόλογοι: Τὰ περὶ Αἴολον, Λαιστρυγόνας καὶ Κίρκην.), στίχ. 122 (στίχοι 121-123)

   οἵ ῥ᾽ ἀπὸ πετράων ἀνδραχθέσι χερμαδίοισι | βάλλον· ἄφαρ δὲ κακὸς κόναβος κατὰ νῆας ὀρώρει | ἀνδρῶν ὀλλυμένων νηῶν θ᾽ ἅμα ἀγνυμενάων·

   Τότε, ξηλώνοντας από τους βράχους πέτρες ασήκωτες για τους θνητούς, | τις ρίχνουν καταπάνω τους, κι έγινε σάλος, πάταγος στα πλοία· | οι άντρες να αφανίζονται, καράβια να τσακίζονται,

   Μετάφραση σε πεζό (2006): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, @greek‑language.gr

2. κλαγγή όπλων

Συγγενικά

• κοναβέω
• κοναβίζω

Πηγές

• κόναβος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κόναβος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.