μαντατευτής

Ελληνικά (el)

Ετυμολογία

μαντατευτής < μαντατεύω < μαντάτον + -εύω < ελληνιστική κοινή μανδᾶτον < λατινικό mandatum (αυτοκρατορική διαταγή)

Ουσιαστικό

μαντατευτής αρσενικό

• (παρωχημένο) αυτός που κατηγορεί, που καταμαρτυρεί, ο σπιούνος, ο χαφιές, ο καταδότης, το καρφί, ο μαντατούρης

Μεταφράσεις

    μαντατευτής

αγγλικά : mole (en), snitch (en), rat (en)