μελύδριον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	μελύδριον	τὰ	μελύδριᾰ
γενική	τοῦ	μελυδρίου	τῶν	μελυδρίων
δοτική	τῷ	μελυδρίῳ	τοῖς	μελυδρίοις
αιτιατική	τὸ	μελύδριον	τὰ	μελύδριᾰ
κλητική ὦ!		μελύδριον		μελύδριᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μελυδρίω
γεν-δοτ	τοῖν		μελυδρίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μελύδριον < μέλος + υποκοριστικό επίθημα -ύδριον

Ουσιαστικό

μελύδριον ουδέτερο

1. μικρό μέλος του σώματος

   Ἀβιάστως διαζῆσαι ἐν πλείστῃ θυμηδίᾳ, κἂν πάντες καταβοῶσιν ἅτινα βούλονται, κἂν τὰ θηρία διασπᾷ τὰ μελύδρια τοῦ περιτεθραμμένου τούτου φυράματος. (Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν, 7, 68, 1, 1-3)

2. τραγουδάκι

   Μοῦσαι, δεῦρ' ἴτ' ἐπὶ τοὐμὸν στόμα, / μελύδριον εὑροῦσαί τι τῶν ᾿Ιωνικῶν. (Αριστοφάνης, Εκκλησιάζουσες, 882-883)