μοναστήριον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	μοναστήριον	τὰ	μοναστήριᾰ
γενική	τοῦ	μοναστηρίου	τῶν	μοναστηρίων
δοτική	τῷ	μοναστηρίῳ	τοῖς	μοναστηρίοις
αιτιατική	τὸ	μοναστήριον	τὰ	μοναστήριᾰ
κλητική ὦ!		μοναστήριον		μοναστήριᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μοναστηρίω
γεν-δοτ	τοῖν		μοναστηρίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μοναστήριον < μονάζω, μονασ- + -τήριον

Ουσιαστικό

μοναστήριον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

1. ερημητήριο
2. (εκκλησιαστικός όρος) μοναστήρι, μονή

Πηγές

• μοναστήριον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.