μονόδους

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	μονοδοντ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	μονόδους	οἱ/αἱ	μονόδοντες
γενική	τοῦ/τῆς	μονόδοντος	τῶν	μονοδόντων
δοτική	τῷ/τῇ	μονόδοντῐ	τοῖς/ταῖς	μονόδουσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν/τὴν	μονόδοντᾰ	τοὺς/τὰς	μονόδοντᾰς
κλητική ὦ!		μονόδους		μονόδοντες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μονόδοντε
γεν-δοτ	τοῖν		μονοδόντοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κυνόδους' όπως «κυνόδους» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μονόδους < μον- + -όδους

Ουσιαστικό

μονόδους, -οντος αρσενικό ή θηλυκό & ως επίθετο

• μονόδοντος, μονοδόντης, που έχει μόνο ένα δόντι

Πηγές

• μονόδους - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• μονόδους - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.