μονόζυξ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	μονοζῠγ-
ονομαστική	ὁ	μονόζυξ	οἱ	μονόζυγες
γενική	τοῦ	μονόζυγος	τῶν	μονοζύγων
δοτική	τῷ	μονόζυγῐ	τοῖς	μονόζυξῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	μονόζυγᾰ	τοὺς	μονόζυγᾰς
κλητική ὦ!		μονόζυξ		μονόζυγες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μονόζυγε
γεν-δοτ	τοῖν		μονοζύγοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'πτέρυξ' όπως «πτέρυξ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μονόζυξ < μονό- + ζυγ(ός) + -ς

Ουσιαστικό

μονόζυξ αρσενικό

1. που βρίσκεται μόνος στο ζυγό
2. (για γυναίκα) χωρίς να έχει σύζυγο

   ※  6ος/5ος αιώνας πκε ⌘ Αισχύλος, Πέρσαι (A. Pers. 139)

   τὸν αἰχμήεντα θοῦρον εὐνα-
   τῆρ᾽ ἀποπεμψαμένα
   λείπεται μονόζυξ.

   το γενναίο πολεμόχαρον άντρα της
   κατευόδωσε – τώρ᾽ απομένει
   στην ερμιά της μονόταιρη, η θλιμμένη.

   Μετάφραση (1930): Ιωάννης Γρυπάρης greek-language.gr

Συγγενικά

• μονοζυγής

→ και δείτε τις λέξεις μόνος και ζυγός

Πηγές

• μονόζυξ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• μονόζυξ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.