οὐδός

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία 1

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	οὐδός	οἱ	οὐδοί
γενική	τοῦ	οὐδοῦ	τῶν	οὐδῶν
δοτική	τῷ	οὐδῷ	τοῖς	οὐδοῖς
αιτιατική	τὸν	οὐδόν	τοὺς	οὐδούς
κλητική ὦ!		οὐδέ		οὐδοί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		οὐδώ
γεν-δοτ	τοῖν		οὐδοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'ναός' όπως «ναός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

οὐδός αρσενικό < ὀδϜός < άγνωστης ετυμολογίας. Δε σχετίζεται με τα ὁδός και ἔδαφος, ούτε με το ομηρικό ουδέτερο οὖδας (έδαφος, χώμα) όπου το οὐ- είναι κληρονομημένο και όχι προϊόν αντέκτασης όπως στο ὀδϜ- > οὐδ-.

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: ουδός

Ουσιαστικό

οὐδός αρσενικό

• το κατώφλι, η είσοδος

Άλλες μορφές

• δωρικός τύπος : ὠδός
• αττικός τύπος : ὀδός (με ψιλή)
• και γενική πληθυντικού: ὀδέων

Ετυμολογία 2

επικός τύπος επική κλίση
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ		αἱ
γενική	τῆς		τῶν/τάων
δοτική	τῇ		ταῖς
αιτιατική	τὴν	οὐδόν	τὰς
κλητική ὦ!
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ
γεν-δοτ	τοῖιν
Παράρτημα:Ουσιαστικά

οὐδός θηλυκό: διαλεκτικός τύπος

Ουσιαστικό

*οὐδός θηλυκό (Χρειάζεται διευκρίνσιση: μόνο στην αιτιατική? Υπάρχει αλλού?)

• επικός τύπος του ὁδός, μόνο στην Οδύσσεια (σε αιτιατική): ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 17 (ρ. Τηλεμάχου καὶ Ὀδυσσέως ἐπάνοδος εἰς Ἰθάκην.), στίχ. 196 (195-196)

  δὸς δέ μοι, εἴ ποθί τοι ῥόπαλον τετμημένον ἐστί,
  σκηρίπτεσθ’, ἐπεὶ ἦ φατ’ ἀρισφαλέ’ ἔμμεναι οὐδόν.»

  δώσε μου μόνο, αν πρόχειρο σου βρίσκεται, κάποιο κομμένο ρόπαλο,
  να στηριχτώ· κι εσείς το λέτε, ο δρόμος είναι ανώμαλος.»

  Μετάφραση σε πεζό (2006): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, @greek‑language.gr

  Μιλάει ο Οδυσσέας στον Εύμαιο.

Πηγές

• οὐδός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• οὐδός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.