οὗ

Αρχαία ελληνικά (grc)

Επίρρημα

οὗ

1. (αναφορικό τοπικό) όπου

Ετυμολογία

οὗ < αιτιατική ἕ < πρωτοελληνική *hwe = ϝ̔ε < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *swé (εαυτού)

Αντωνυμία

οὗ

1. αυτού
2. του (ίδιου του) εαυτού του

Κλιτικός τύπος αντωνυμίας

οὗ

1. γενική ενικού του αρσενικού (ὅς) και ουδετέρου (ὅ) της αρχαιοελληνικής αναφορικής αντωνυμίας ὅς
2. γενική ενικού του γ' προσώπου της αρχαιοελληνικής προσωπικής αντωνυμίας

Κλίση

Προσωπική Αντωνυμία
	ενικός
πτώση	α' πρόσωπο	β' πρόσωπο	γ' πρόσωπο
ονομαστική	ἐγώ	σύ	-
γενική	ἐμοῦ, μου	σοῦ, σου	(οὗ)
δοτική	ἐμοί, μοι	σοί, σοι	οἷ, οἱ
αιτιατική	ἐμέ, με	σέ, σει	(ἕ)
κλητική	(οὗτος)	(αὕτη)	-
πτώση	πληθυντικός
ονομαστική	ἡμεῖς	ὑμεῖς	(σφεῖς)
γενική	ἡμῶν	ὑμῶν	(σφῶν)
δοτική	ἡμῖν	ὑμῖν	(σφίσι(ν))
αιτιατική	ἡμᾶς	ὑμᾶς	(σφᾶς)
κλητική	-	-	-
δυϊκός αριθμός: α' πρόσωπο ονομ.αιτ.: νώ, νῶϊ γενική, δοτική: νῷν β' πρόσωπο ονομ.αιτ.: σφώ, σφῶϊ γενική, δοτική: σφῷν