παράκουσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	παράκουσῐς	αἱ	παρακούσεις
γενική	τῆς	παρακούσεως	τῶν	παρακούσεων
δοτική	τῇ	παρακούσει	ταῖς	παρακούσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	παράκουσῐν	τὰς	παρακούσεις
κλητική ὦ!		παράκουσῐ		παρακούσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		παρακούσει
γεν-δοτ	τοῖν		παρακουσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

παράκουσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική παρακού(ω) + -σις. Μορφολογικά αναλύεται σε παρ- + ἄκουσις.

Ουσιαστικό

παράκουσις θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

• (ιατρική) παράκουση, παρακουσία

Συγγενικά

• παράκουσμα

→ και δείτε τις λέξεις παρακούω, παρά και ακούω

Πηγές

• παράκουσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.