παράλλαξις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	παράλλαξῐς	αἱ	παραλλάξεις
γενική	τῆς	παραλλάξεως	τῶν	παραλλάξεων
δοτική	τῇ	παραλλάξει	ταῖς	παραλλάξεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	παράλλαξῐν	τὰς	παραλλάξεις
κλητική ὦ!		παράλλαξῐ		παραλλάξεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		παραλλάξει
γεν-δοτ	τοῖν		παραλλαξέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

παράλλαξις < παραλάσσω < παρ-αλλ-ακ-(jω) + -σις > -ξις → δείτε τις λέξεις παρά και αλλάσσω

Ουσιαστικό

παράλλαξις θηλυκό

1. η μεταβολή θέσης, εναλλαγή
2. (ειδικότερα) μεταβολή προς το χειρότερο, η χειροτέρευση

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Πλάτων, Πολιτικός, 269e.4

   διὸ τὴν ἀνακύκλησιν εἴληχεν, ὅτι σμικροτάτην τῆς αὑτοῦ κινήσεως παράλλαξιν

3. (ελληνιστική σημασία) η παράλλαξη (αστρονομία)

   ※  1ος/2ος↓ αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς σελήνης 7.126@perseus.tufts.edu, @Βικιθήκη

   ὁ Σύλλας εἶπεν/ […] ἢ διαστροφὴ μεγάλη καὶ παράλλαξις ἔσται τῆς γωνίας, ὅπερ ἀδύνατόν ἐστιν

   ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ↴ γαλλικά: parallaxe

   ↴ αγγλικά: parallax

   ⇘ νέα ελληνικά: παράλλαξη

Πηγές

• παράλλαξις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• παράλλαξις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• παραλάσσω - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.