ποιμήν

Αρχαία ελληνικά (grc)[επεξεργασία]

	δυϊκός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ποιμην-, ποιμεν-
ονομαστική	ὁ	ποιμήν	οἱ	ποιμένες
γενική	τοῦ	ποιμένος	τῶν	ποιμένων
δοτική	τῷ	ποιμένῐ	τοῖς	ποιμέσῐ (ν)
αιτιατική	τὸν	ποιμένᾰ	τοὺς	ποιμένᾰς
κλητική ὦ!		ποιμήν		ποιμένες
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ποιμένε
γεν-δοτ	τοῖν		ποιμένοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ποιμήν' όπως «ποιμήν» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

ποιμήν < θέμα ποι- + -μήν < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *poh₂imn̥, *poh₂imen < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *peh₂- (προστατεύω) + *-men. Συγγενές με την μυκηναϊκή 𐀡𐀕, τη λατινική pascō, pāstor, τη σανσκριτική पाति (pā́ti) και την αγγλοσαξονική fōda, fēdan

ποιμήν αρσενικό

ετυμολογικό πεδίο
ποιμην-, ποιμεν-

παράγωγα & σύνθετα

ποιμήν - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
ποιμήν - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.