ποινάτωρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ποινᾱτωρ- ποινᾱτορ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	ποινάτωρ	οἱ/αἱ	ποινάτορες
γενική	τοῦ/τῆς	ποινάτορος	τῶν	ποινατόρων
δοτική	τῷ/τῇ	ποινάτορῐ	τοῖς/ταῖς	ποινάτορσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν/τὴν	ποινάτορᾰ	τοὺς/τὰς	ποινάτορᾰς
κλητική ὦ!		ποινᾶτορ		ποινάτορες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ποινάτορε
γεν-δοτ	τοῖν		ποινατόροιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
3η κλίση, Κατηγορία 'κτήτωρ' όπως «κτήτωρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ποινάτωρ < ποινή, θέμα ποινᾱ- + -τωρ ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)}

Ουσιαστικό

ποινάτωρ αρσενικό ή θηλυκό

• τιμωρός

Άλλες μορφές

• ποινήτωρ (ελληνιστική κοινή)

Πηγές

• ποινάτωρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ποινάτωρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.