σάρξ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	σᾰρκ- όπως σάρκες
ονομαστική	ἡ	σάρξ	αἱ	σάρκες
γενική	τῆς	σαρκός	τῶν	σαρκῶν
δοτική	τῇ	σαρκῐ́	ταῖς	σαρξῐ́(ν)
αιτιατική	τὴν	σάρκᾰ	τὰς	σάρκᾰς
κλητική ὦ!		σάρξ		σάρκες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σάρκε
γεν-δοτ	τοῖν		σαρκοῖν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
3η κλίση, Κατηγορία 'φρίξ' όπως «φρίξ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σάρξ < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *tu̯erk̂

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: σάρκα ⇒ νέα ελληνικά: σάρκα

Ουσιαστικό

σάρξ, σαρκός θηλυκό

1. (ανθρώπινο σώμα) η σάρκα
2. το σύνολο των μυώνων του σώματος
3. το εσωτερικό μαλακό μέρος των καρπών

Άλλες μορφές

• αιολικός τύπος : σύρξ

Παράγωγα

• σαρκάζω
• σαρκίδιον
• σαρκίζω
• σάρκινος
• σαρκίον
• σαρκόω (σαρκῶ)
• σαρκώδης

Σύνθετα

• ἄσαρκος
• ἔνσαρκος
• εὔσαρκος
• σαρκοβόρος
• σαρκοκύων
• σαρκολιπής
• σαρκοποιός
• σαρκοφαγία
• σαρκοφάγος
• σαρκοφαγῶ
• σαρκοφθόρος
• σαρκοφόρος
• σαρκοφυΐα

Εκφράσεις

• σάρκα καί ὀστᾶ: που λέγεται σε υλοποιήσεις σχεδίων, έργων κλπ.
• (νέα ελληνική) σαρξ εκ της σαρκός μου: που λέγεται για τα φυσικά ή πνευματικά τέκνα
• τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σάρξ ἀσθενής: που λέγεται σε φυσική αδυναμία εκτέλεσης
• καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν (Προς Εφεσίους επιστολή 5:31) που λέγεται στο θρησκευτικό μυστήριο του γάμου, ή σε τέλεση γάμου και μεταφορικά, με σκωπτικό χαρακτήρα, σε περίεργες συνενώσεις, ή συνεργασίες φορέων, οργανώσεων κ.λπ.

Πηγές

• σάρξ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σάρξ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.