σπαργάνωσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	σπαργάνωσῐς	αἱ	σπαργανώσεις
γενική	τῆς	σπαργανώσεως	τῶν	σπαργανώσεων
δοτική	τῇ	σπαργανώσει	ταῖς	σπαργανώσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	σπαργάνωσῐν	τὰς	σπαργανώσεις
κλητική ὦ!		σπαργάνωσῐ		σπαργανώσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σπαργανώσει
γεν-δοτ	τοῖν		σπαργανωσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σπαργάνωσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική σπαργανῶ (κλίση σπαργανόω) + -σις (-ωσις)

Ουσιαστικό

σπαργάνωσις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) σπαργάνωση

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη σπάργανον & το αμάρτυρο *σπάργω

Πηγές

• σπαργάνωσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.