στέαρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	στεᾰρ- στεᾱτ-
ονομαστική	τὸ	στέαρ	τὰ	στέατᾰ
γενική	τοῦ	στέατος	τῶν	στεάτων
δοτική	τῷ	στέατῐ	τοῖς	στέασῐ(ν)
αιτιατική	τὸ	στέαρ	τὰ	στέατᾰ
κλητική ὦ!		στέαρ		στέατᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		στέατε
γεν-δοτ	τοῖν		στεάτοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ἧπαρ' όπως «ἧπαρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

στέαρ < πρωτοελληνική *stā́wər < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *stéh₂-wr̥ < *steh₂- (ἵστημι)

Ουσιαστικό

στέαρ ουδέτερο

1. λίπος

   ※  2/3ος↓ αιώνας ⌘ Ἀθήναιος ὁ Nαυκρατίτης, Δειπνοσοφισταί, 14, 57 30, @perseus.tufts.edu

   κάτιλλος δὲ ὀρνᾶτος ὁ λεγόμενος παρὰ ῾Ρωμαίοις οὕτως γίγνεται· θρίδακας πλύνας ξέσον καὶ ἐμβαλὼν οἶνον εἰς θυίαν τρῖβε τὰς θρίδακας, εἶτα τὸν χυλὸν ἐκπιέσας σελίγνιον συμφύρασον αὐτῷ καὶ συμπεσεῖν ἐάσας μετ' ὀλίγον τρῖψον εὐτόνως, προσβαλὼν ὀλίγον στέατος χοιρείου καὶ πέπερι, καὶ πάλιν τρίψας ἕλκυσον λάγανον καὶ λειάνας ἐκτεμὼν κατάτεμνε καὶ ἕψε εἰς ἔλαιον θερμότατον εἰς ἠθμὸν βαλὼν τὰ κατακεκομμένα. ἄλλα πλακούντων γένη· ὀστρακίτης, ἀττανῖται, ἄμυλον, τυροκόσκινον.

2. πάχος
3. ξίγκι

Άλλες μορφές

• στῆρ (συνηρημένο)
• στεῖαρ (ελληνιστικό)

Παράγωγα

• στεάτινος
• στεάτιον
• στεατίτης
• στεατοκήλη
• στεατόω
• στεατώδης
• στεάτωμα
• στεατωμάτιον

Πηγές

• στέαρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• στέαρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.