συναίρεση

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	συναίρεση	οι	συναιρέσεις
γενική	της	συναίρεσης*	των	συναιρέσεων
αιτιατική	τη	συναίρεση	τις	συναιρέσεις
κλητική		συναίρεση		συναιρέσεις
* παλιότερος λόγιος τύπος, συναιρέσεως
Κατηγορία όπως «δύναμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συναίρεση < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή συναίρε(σις) + -ση < αρχαία ελληνική συναιρέω, συναιρῶ

Προφορά

ΔΦΑ : /siˈne.ɾe.si/

τυπογραφικός συλλαβισμός : συ‐ναί‐ρε‐ση

παλιότερος συλλαβισμός : συν‐αί‐ρε‐ση

Ουσιαστικό

συναίρεση θηλυκό

• (γραμματική, φωνολογία) η ένωση δύο γειτονικών φωνηέντων ή διφθόγγων μέσα σε μία λέξη σε ένα φωνήεν ή μία δίφθογγο

  ↪ π.χ. στα αρχαία ελληνικά: ποιέω > ποιῶ, στα νέα ελληνικά: ακούεις > ακούς

Συγγενικά

• ασυναίρετος
• συναιρώ
• συνηρημένος

Δείτε επίσης

• Παράρτημα:Γραμματική (αρχαία ελληνικά): Συναίρεση

Μεταφράσεις

    συναίρεση

αγγλικά : contraction (en), synaeresis (en) γαλλικά : contraction (fr)