συναρπαγή

Ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	συναρπαγή	οι	συναρπαγές
γενική	της	συναρπαγής	των	συναρπαγών
αιτιατική	τη	συναρπαγή	τις	συναρπαγές
κλητική		συναρπαγή		συναρπαγές
όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συναρπαγή < ελληνιστική κοινή συναρπαγή

Ουσιαστικό

συναρπαγή θηλυκό

1. η αρπαγή κάποιου πράγματος μαζί με κάτι άλλο
2. η διαδικασία ή το αποτέλεσμα του συναρπάζω

   ≈ συνώνυμα: καταγοήτευση, σαγήνευση

3. (γλωσσολογία) γλωσσική διαδικασία δημιουργίας σύνθετης λέξης από τις λέξεις που αποτελούν μία φράση

Δείτε επίσης

Όροι γλωσσολογίας

• συμφυρμός
• σύμφυρση

Μεταφράσεις

    συναρπαγή

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός	Δυϊκός	Πληθυντικός
Ονομαστική	συναρπαγή	συναρπαγά	συναρπαγαί
Γενική	συναρπαγῆς	συναρπαγαῖν	συναρπαγῶν
Δοτική	συναρπαγῇ	συναρπαγαῖν	συναρπαγαῖς
Αιτιατική	συναρπαγήν	συναρπαγά	συναρπαγάς
Κλητική	συναρπαγή	συναρπαγά	συναρπαγαί

Ετυμολογία

συναρπαγή < αρχαία ελληνική συναρπάζω + -ή

Ουσιαστικό

συναρπαγή θηλυκό

1. (ελληνιστική κοινή) η αρπαγή πραγμάτων από κοινού με άλλους
2. (ελληνιστική κοινή) απροσεξία, απερισκεψία
3. (ελληνιστική κοινή) αδιαφορία