συνοίκησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συνοίκησῐς	αἱ	συνοικήσεις
γενική	τῆς	συνοικήσεως	τῶν	συνοικήσεων
δοτική	τῇ	συνοικήσει	ταῖς	συνοικήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συνοίκησῐν	τὰς	συνοικήσεις
κλητική ὦ!		συνοίκησῐ		συνοικήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συνοικήσει
γεν-δοτ	τοῖν		συνοικησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνοίκησις < συνοικέω, συνοικη- + -σις (-ησις). Μορφολογικά αναλύεται σε συν- + οἴκησις.

Ουσιαστικό

συνοίκησις, -εως θηλυκό

• συγκατοίκηση, συνοίκηση, συμβίωση

Άλλες μορφές

• παλαιός αττικός τύπος : ξυνοίκησις

Πηγές

• συνοίκησις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• συνοίκησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.