συνοικιστήρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	συνοικιστηρ-
ονομαστική	ὁ	συνοικιστήρ	οἱ	συνοικιστῆρες
γενική	τοῦ	συνοικιστῆρος	τῶν	συνοικιστήρων
δοτική	τῷ	συνοικιστῆρῐ	τοῖς	συνοικιστῆρσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	συνοικιστῆρᾰ	τοὺς	συνοικιστῆρᾰς
κλητική ὦ!		συνοικιστήρ		συνοικιστῆρες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συνοικιστῆρε
γεν-δοτ	τοῖν		συνοικιστήροιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κλητήρ' όπως «κλητήρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνοικιστήρ < συνοικίζω, συν-οικισ- + -τήρ

Ουσιαστικό

συνοικιστήρ αρσενικό

• συνιδρυτής αποικίας, συναποικιστής

Συγγενικά

• συνοίκισις (η συνένωση σε μία πόλη)
• συνοικισμός (κυρίως ο γάμος)
• → δείτε τη λέξη συνοικίζω

και από το συνοικέω

• συνοίκημα
• συνοικητήρ & συνοικήτωρ (συγκάτοικος)
• συνοικία
• τὰ συνοίκια

Πηγές

• συνοικιστήρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• συνοικιστήρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.