σφεῖς

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

σφεῖς < πιθανόν σφός και σφέτερος αλλά χωρίς βεβαιότητα

Αντωνυμία

σφεῖς ( & δωρική φιν & αιολική ἄσφε, ἄσφι αιτ. και δοτ. πληθ.)

1. προσωπική αντωνυμία, μόνον στον πληθυντικό που σημαίνει αυτοί, αυτών, σε αυτούς

   • παρὰ δέ σφιν ἑκάστῳ δίζυγες ἵπποι ἑστᾶσι (: δίπλα σε καθένα από αυτούς..)
   • φράζοντες ὡς οὔ σφι περιοπτέη ἐστὶ ἡ Ἑλλὰς ἀπολλυμένη: ἢν γὰρ σφαλῇ, σφεῖς γε οὐδὲν ἄλλο ἢ δουλεύσουσι τῇ πρώτῃ τῶν ἡμερέων (:λέγοντας ότι δεν πρέπει να μείνει παραμελημένη από αυτούς και να χαθεί η Ελλάδα, γιατί αν αυτή πέσει, σε αυτούς δεν μένει τίποτα άλλο παρά να γίνουν κι εκείνοι δούλοι από την πρώτη μέρα)

2. αυτούς τους ίδιους, αυτοί οι ίδιοι

   • Κερκυραῖοι σφῶν αὐτῶν τοὺς ἐχθροὺς δοκοῦντας εἶναι ἐφόνευον (:οι Κερκυραίοι σκότωναν οι ίδιοι (με τα χέρια τους) όσους <συμπολίτες τους> θεωρούσαν εχθρούς)

Πτώση	Ενικός	Δυϊκός	Πληθυντικός
Ονομαστική	- (ὅδε, οὗτος,τοῦτο κ.ά.)	-	σφεῖς (το θεωρητικά ασυναίρετο σφέες δεν απαντά)
Γενική	οὗ	-	σφῶν (και σφέων και σφείων)
Δοτική	οἷ, οἱ	-	σφίσι(ν) και σφί και σφιν
Αιτιατική	ἕ	-	σφᾶς και σφέας και σφέα ή και σφε για ουδετερα
Κλητική	-	-	-

Σημειώσεις

• ο δυικός σφωίν-σφιν και σφωέ-σφέ ίσως αφορά το β΄ πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας, δηλαδή το σύ
• χρησιμοποιείται εναλλακτικά στον πληθυντικό της αυτοπαθούς αντωνυμίας γ΄ προσώπου ἑαυτοῦ και ἑαυτῆς, δηλ. του αρσενικού και θηλυκού:

γενική: ἑαυτῶν ή σφῶν αὐτῶν

δοτική: ἑαυτοῖς ή σφίσιν αὐτοῖς - σφίσιν αὐταῖς

αιτιατική: ἑαυτούς ή σφᾶς αὐτούς -σφᾶς αὐτάς