σχολεῖον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	σχολεῖον	τὰ	σχολεῖᾰ
γενική	τοῦ	σχολείου	τῶν	σχολείων
δοτική	τῷ	σχολείῳ	τοῖς	σχολείοις
αιτιατική	τὸ	σχολεῖον	τὰ	σχολεῖᾰ
κλητική ὦ!		σχολεῖον		σχολεῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σχολείω
γεν-δοτ	τοῖν		σχολείοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «στοιχεῖον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σχολεῖον < αρχαία ελληνική σχολ(ή) + -εῖον < ινδοευρωπαϊκή ρίζα *seǵhe- / *sǵhē- (συγγενές με το αρχαία ελληνική ἔχω)

Ουσιαστικό

σχολεῖον ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

1. (εκπαίδευση) σχολείο, σχολή (στον Αρριανό Arr.Epict.3.23.30.)
2. (σε επιγραφές) (ίσως) (τελευταίος) τόπος ανάπαυσης, τόπος ταφής

Σημειώσεις

• και στην καθαρεύουσα
• νέα ελληνική: σχολείο

Πηγές

• σχολεῖον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.